ေက်းဇူးရွင္ဆရာသမားမ်ား

ကုိယ့္ရဲ႕မိခင္ဌာနကုိသတိရေနမိရင္း ဒီပုိ႔စ္ကုိေရးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိသင္ၾကားေရးဌာနကုိအလုပ္
၀င္တာ ၂၀၀၂ ကမွပါ။ အရင္တုံးကစနစ္က နယ္ေဆးရုံလုပ္သက္ ၁ ႏွစ္ျပည့္မွ တကၠသုိလ္မွာ ဆရာျပန္ေလွ်ာက္လုိ႔ရပါတယ္။ နယ္မွာ (၂)ႏွစ္ျပည့္လုိ႔ ဘဲြ႕လြန္တက္ဖုိ႔ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေနရာလြတ္မရွိေသးလုိ႔ မေလွ်ာက္ခဲ့ရပါဘူး။ ဘဲြ႕လြန္ဒုတိယႏွစ္ေလာက္မွာေနရာလြတ္သြားလုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ျပီး ဆရာစျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ေရာက္ျပီးသိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ စာေတြဖတ္ခုိင္းျပီးပါေမာကၡက သင္ၾကားေရးေတြစခုိင္းေတာ့တာပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ Audio.Visualသင္ေထာက္ကူေတြ ေခတ္မစားေသးေပမယ့္၊ ကုိယ္ဆရာျပန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းမွာ projectorေတြ computer ေတြတပ္ထားေပးျပီမုိ႔၊ ေက်ာင္းသားေတြကံေကာင္းလွပါတယ္။ ကံမေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ပါေမာကၡလက္ေအာက္က ဆရာတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ Floppy disk တခုေပးျပီး ဒီထဲက file ကုိ ပါေမာကၡခန္းထဲက computer ထဲကူးထည့္လုိက္ကြာတဲ့။ computerဆုိတာ တီဗီscreenနဲ႔ လက္ႏွိပ္စက္တဲြထားတဲ့ထူးဆန္းတဲ့အရာ..ဆုိတာေလာက္ဘဲသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေခၽြးျပန္သြားပါတယ္။ floppy ထဲကfile ကုိေတြ႕ေတြ႕ၾကီးနဲ႔မေကာ္ပီတတ္ဘူးဗ်ာ။ တုံးပုံမ်ား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိခ်ီးမြမ္းပါတယ္..မင္းတုိ႔ေတြ computer illiterate ကြန္ျပဴတာ-စာမတတ္သူမ်ား ဘဲတဲ့။ ဒါနဲ႔မ်ား ဘြဲ႔လြန္လာတက္ေနေသးတယ္ဆုိျပီးဆူပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေတာ့မွ ကုိယ့္အေျခအေနေတာ္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ နယ္မွာတုန္းကေဆးရုံနဲ႔ေဆးခန္းေျပးေနရ၊ ေနစရာေလးငွားေနႏိုင္ေအာင္လုံးပန္းေနရတာနဲ႔ အပုိဗဟုသုတေတြနဲ႔လည္းေ၀းေနခဲ့ရတာပါ။ ဘဲြ႕လြန္တက္ေတာ့လည္း၊ ေက်ာင္းကျပန္၊ ေဆးခန္းနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္လုံးပမ္းေနရတာမုိ႔ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြဘာေတြလည္းမတက္ႏုိင္ပါဘူး။ ျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိျပီး အေၾကြး၀ယ္ကဒ္နဲ႔ ICTျပပဲြမွာကြန္ျပဴတာတစ္စုံ မ်က္လုံးမွိတ္၀ယ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လည္းဘာမွမွနားမလည္တာ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၂ ဇန္န၀ါရီလ။ ၅သိန္းၾကီးမ်ားေတာင္က်ပါတယ္။ Windows Me သြင္းျပီးသား။
စစခ်င္းကုိယ့္ရဲ႕ဘဲြ႔လြန္ Thesis ကုိ ဆုိင္မအပ္ဘဲ ကုိယ္တုိင္ရုိက္မယ္ဆုိျပီး၊ KMD မွာ ဆရာလုပ္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ဘာနဲ႔ရုိက္ရင္အလြယ္ဆုံးလည္းေမးေတာ့ Word ကလြယ္ေၾကာင္းေျပာျပျပီး file ေလးစဖြင့္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အုန္းသီးရသလုိ ေပ်ာ္ျပီး ည(၁၀)နာရီေလာက္ေဆးခန္းျပီးခ်ိန္ကစလုိ႔ ရုိက္ေတာ့တာပါဘဲ။ ျပီးေတာ့ က်က်နန start- shut downနဲ႔ကြန္ျပဴတာျပန္ပိတ္အိပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေန႔ျပန္ၾကည့္ေတာ့ လား..လား..ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးဗ်ဳိ႕။ ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းကုိ၊ တယ္ရင္း ကယ္ပါအုံး ငါ့စာေတြ ဗုိင္းရပ္ဆုိတာကုိက္သြားျပီလား..ေမးေတာ့၊ မင္းကလည္း၊ ဘယ္ကလာဗုိင္းရပ္ရမွာလဲ..မင္းfile ကုိ save မွမလုပ္ရေသးဘဲ computer ပိတ္လုိက္တာကုိး...တဲ့။ အ..ပါေပ့ေနာ္။ အဲ..အဲသလုိ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ကလိရင္းကလိရင္း computer နဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကီးရင္းႏွီးလာလုိက္တာ၊ ၂၀၀၂ဒီဇင္ဘာမွာစာတမ္းေတြတင္ရေတာ့ ကုိယ္ကအရင္ဆုံးျပီးသြားေရာ။ ကုိယ္တုိင္ရုိက္ေတာ့အမွားနည္းတယ္ေလ။ သူမ်ားေတြအျပင္စာစီစာရုိက္ေတြမွာအပ္ေတာ့ medical term ေတြမွာ စာလုံးေပါင္းေတြတအားမွားလုိ႔ ျပင္မဆုံးျဖစ္ၾကရတာေလ။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕စာေတြပါေနာက္ပုိင္းျပင္ေပးႏုိင္လုိက္ပါတယ္။ computer ကုိလည္းစိတ္၀င္စားသြားျပီး software မ်ဳိးစုံ၀ယ္သြင္း ကလိနဲ႔အမွားေတြထဲကေန ကုိယ့္ဘာသာသင္ရပါေတာ့တယ္။ ၂၀၀၃ ေရာက္ေတာ့ junior ဘဲြ႕လြန္ေတြကုိ၊ စာရင္းအင္းဆုိင္ရာတြက္ခ်က္မွဳ-statistical analysis လုပ္ေပးတာ၊ ဌာန lecture powerpoint ေတြလုပ္ေပးတာလုပ္ႏုိင္လာျပီး၊ ဒီလာေတာ့ သုေတသနလုပ္ရတာ အားလုံးအဆင္ေျပျပီး၊ အခက္အခဲရွိတဲ့သူေတြကုိျပန္ကူညီေပးႏုိင္တဲ့အထိ knowledge ေလးေတြရလာပါေတာ့တယ္။ စာတမ္းေတြျမန္ျမန္ျပီးတာလည္း ဒီ knowledge ေက်းဇူးပါပါတယ္။ ဂ်ပန္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသားသူငယ္ခ်င္းေတြကုိပါ၊ ၀င္းဒုိးသြင္းတာကစလုိ႔ photoshop, statistics, illustrator စတဲ့သုေတသနမွာ လုိအပ္တဲ့ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္သုံးနည္းေတြျပေပးႏုိင္လုိ႔၊ သူတုိ႔ေတြကအထင္ၾကီးၾကပါတယ္။ ဘယ္ကတည္းကသင္ခဲ့သလဲ..စသည္ျဖင့္ေမးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ computer illiterate လုိ႔သတိေပးဆုံးမေပးခဲ့တဲ့ဆရာကုိဘဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ပါေမာကၡအပါအ၀င္ဒီဆရာေတြက ဂ်ပန္မွာပညာလာသင္ဖူးၾကျပီးသူေတြျဖစ္ျပီး၊ တပည့္ေတြကုိ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိေအာင္ အေတြ႕အၾကဳံေလးေတြ စာသင္ရင္းေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၃ မွာ scholarship စာေမးပဲြလုပ္ေတာ့ အစစအရာရာၾကိဳျပင္ထားဖုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာျပန္ေလ့လာဖုိ႔၊ သတိေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျပီး ကံမေကာင္းေတာ့ policy အေျပာင္းအလဲျဖစ္ျပီး PhD သင္တန္းက ႏွစ္ရွည္မုိ႔လုိ႔မလႊတ္ေတာ့ဘူး..ဆုိျပီး တာ၀န္ရွိသူေတြကဆုံးျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ မလာခဲ့ရပါဘူး။ ဒီစာေမးပဲြေအာင္ဖုိ႔၊ စိတ္ဓာတ္ဦးေႏွာက္နဲ႔မိသားစုအခ်ိန္ေလးေတြရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ဓာတ္က်သြားခဲ့ရျပီး ကုိယ့္ကံကုိလည္းကိုယ္မယုံႏုိင္ေတာ့ဘဲျဖစ္သြားခဲ့ရျပီး confidence ေတြေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဌာနကဆရာေတြက ေန႔လည္၀ုိင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ပညာသင္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္း ေတြကုိ၊ ရီစရာေတြေရာ၊ စိတ္၀င္စားအားက်စရာေတြေရာ၊ ရသစုံအလွည့္က်ေျပာျပၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္လာခ်င္စိတ္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာအားလုံးက ညီအမတကၠသုိလ္ (sister universities)စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့တုိက်ဳိေဆးႏွင့္သြားတကၠသုိလ္မွာ တက္လာခဲ့ၾကသူေတြမုိ႔၊ ဒီမလာခင္ကတည္းက တကၠသိုလ္နဲ႔ အေဆာင္ရဲ႕ပုံရိပ္ေတြမ်က္စိထဲမွာျမင္ေယာင္၊နားနဲ႔အလြတ္ရေနခဲ့ျပီးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၄ မွာေနာက္တစ္ေခါက္ scholarship စာေမးပြဲလာေတာ့၊ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ထပ္ေအာင္ျပီး ေအာင္ျမင္စြာလာႏုိင္၊ သုေတသနေတြလုပ္ႏုိင္ေနတာဟာ ဆရာသမားေတြရဲ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပါ။ မလာခင္ဂ်ပန္စာေသခ်ာေလ့လာသြားဖုိ႔လည္း တုိက္တြန္းခဲ့ၾကလုိ႔၊ ေက်ာင္းအလုပ္ကအျပန္၊ မုိးမိဂ်ိမွာ ၂လေက်ာ္ဂ်ပန္စာသင္ခဲ့တာေတြက ဌာနမွာေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းေစျပီး၊ သုေတသနမွာပါ အေထာက္အကူျဖစ္ေစပါတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ ကုိယ့္ႏုိင္ငံဘာသာစကားေျပာတတ္တဲ့ႏိုင္ငံျခားသားဆုိ ခင္ခ်င္ ကူညီခ်င္တာဘဲေလ။ ဂ်ပန္မွာ easy life ေနႏိုင္ေနတာဒီေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပါ။ အာစရိယဂုေဏာ အနေႏၱာ...