သြားဆရာ၀န္ျဖစ္လာရျခင္းအေၾကာင္းမ်ား

ငယ္စဥ္ဘ၀မွာ လူတုိင္းလုိလုိ အနာဂတ္ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိတာ အနည္းနဲ႔အမ်ား စိတ္ကူးယဥ္ဖူးၾကမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဘာမွအေထြအထူးျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိတာမရွိခဲ့ဘူးဆုိတဲ့သူေတြလည္းအမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကစျပီး၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္စိတ္စျပီးသေႏၶတည္ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ေစ့ေဆာ္ခ်က္အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေဆးရုံေဆးခန္းမၾကာခဏေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က်န္းမာေရးအေျခအေနပါ။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေနမေကာင္းခဏခဏျဖစ္ျပီး ေဆးရုံျပခဲ့ရတာ၊ ေဆးေတြထုိးခံခဲ့ရတာမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခဲြစိတ္ကုသလည္းခံရဖူးတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ကားတုိက္မိလုိ႔သတိလစ္ျပီးေဆးရုံေရာက္ဖူးတယ္။ အစုံပါဘဲ။ လူက်န္းမာေရးမေကာင္းရုံသာမက၊ စိတ္ကလည္းၾကီးတယ္ေလ။ ရီစရာ၊ တရားက်စရာေျပာျပပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ကတည္းက တခုခုကုိ လုပ္ခ်င္ျပီဆုိ ျဖစ္ေျမာက္မွစိတ္ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ လုပ္မရရင္အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။ ၅တန္းႏွစ္ေလာက္ကထင္တာပါဘဲ။ တစ္ရက္မွာတစ္ေယာက္ထဲဂ်င္ေပါက္ကစားေနရင္း အဲဒီဂ်င္စုတ္(ထုိစဥ္ကစိတ္ထဲမွာေခၚခဲ့မိတာ) က မလည္ခဲ့ဘူး။ ညမုိးခ်ဳပ္ခါနီးအထိမလည္မခ်င္းၾကိဳးစားေပါက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးဘယ္လုိမွမလည္တဲ့အဆုံး ေဒါသစိတ္အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားျပီး ..ဂ်င္စုတ္..ဂ်င္စုတ္..ကဲဟာ..ဆုိျပီး၊ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဖိေနာက္နဲ႔ဆက္ကာဆက္ကာေပါက္ခ်ပစ္လုိက္တယ္ေလ။ သုံးခ်က္ေျမာက္ေလာက္ထင္ပါတယ္၊ ဂ်င္ရဲ႕သံခၽြန္ကမုိးေပၚေထာင္လာခ်ိန္နဲ႔ေဒါသ ဖိေနာက္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့တာပါဘဲ။ ခုျပန္စဥ္းစားေတာ့အသည္းယားစရာၾကီး။ ေသြးပူေနေတာ့နာမွန္းလည္းမသိ၊ ဂ်င္သံစူးသြားမွန္းေတာင္သတိမထားမိခဲ့ဘဲ၊ ေနာက္ေန႔မနက္အိပ္ယာထဲမွာ ေသြးေတြရဲႊေနေတာ့မွ ဂ်င္သံစူးမွန္းလူၾကီးေတြပါသိသြားျပီး ခ်က္ခ်င္းေဆးရုံေျပး၊ ေမးခုိင္ကာကြယ္ေဆးေတြေရာ၊ ပုိးသတ္ေဆးေတြပါထုိးခံရ၊ ၂ပါတ္ေလာက္ေဆးထည့္ခဲ့ရနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ေဒါသဆုိးက်ိဳးေျပာပါတယ္။

အဓိကအေၾကာင္းကုိျပန္ဆက္ရရင္၊ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက လူဆရာ၀န္ပါ။ (ေရာဂါအားလုံးကုတဲ့ဆရာ၀န္ကုိဆုိလုိပါတယ္) အလယ္တန္းျပီးခါနီးေရာက္ေတာ့ေဆးနဲ႔နီးစပ္တဲ့ ၾကက္ေျခနီ-ေရွးဦးသူနာျပဳသင္တန္္းေတြတက္၊ ကုိယ့္အိမ္မွာ အနာျဖစ္ရင္ထည့္တဲ့ေဆးဗူးေတြ၊ ေဆးအိတ္ေလးေတြလုပ္နဲ႔ အနာဂတ္မွာျဖစ္ခ်င္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္က ပုိအားေကာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေယာက်ၤားေလးပီပီ အင္ဂ်င္နီယာလည္း၀ါသနာပါခဲ့တာပါဘဲ။ ဒီလုိနဲ႔၉တန္းေအာင္ျပီး ေက်ာင္းျပန္မဖြင့္ခင္မွာ၊ မိဘေတြက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ဆုိျပီး၊ စစ္တပ္ဆရာ၀န္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕တူမရွိရာ ေမျမိဳ႕ကုိပုိ႔လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္နားနီးရင္ျဖစ္ဖုိ႔ပုိနီးစပ္မလားဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္လူဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ျခင္းရဲ႕အဓိကအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္ၾကီးမွာအထက္တန္းေက်ာင္းေတြက အျပဳိင္အဆုိင္ေတြပါ။ ဘယ္ေက်ာင္းက ၁၀တန္းေအာင္ခ်က္အေကာင္းဆုံး၊ ဂုဏ္ထူးအမ်ားဆုံးစသည္ျဖင့္ ျပဳိင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ အမွတ္(၄)ေက်ာင္းကနာမည္ၾကီးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဆး၊ အင္ဂ်င္နီယာလုိင္းေတြ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပဳိင္အဆုိင္ဆုိေတာ့ ၉တန္းမွာအဆင့္ေကာင္းခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းက မေျပာင္းေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ကုိေတာ္ေတာ္နဲ႔မထုတ္ေပးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိလည္း ေတာင္ၾကီးမွာဘဲျပန္ထားပါ..ဆုိျပီးေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္သြားေတာင္းတုိင္းေျပာပါသတဲ့။ အဲဒီခ်ိန္လူကေမျမိဳ႔ေရာက္ေနျပီ။ ေက်ာင္းေတြလည္းဖြင့္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ခြင့္မရခဲ့ေသးပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ၅လေလာက္ေနာက္က်ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ေမျမဳိ႕အထက ၃မွာ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္မရေသးခဲ့ခ်ိန္ေတြကုိ အိမ္မွာ ဆရာမရွိဘာမရွိနဲ႔ကုိယ့္ဘာသာ သခ်ၤာတုိ႔၊ ရူပ-ဓာတုတုိ႔ေလ့လာခဲ့ရပါတယ္။ အမ၀မ္းကဲြရဲ႕အမ်ိဳးသားစစ္တပ္ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးတယ္။ သင္တယ္ဆုိတာထက္ ဖတ္စာအုပ္ထဲက ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းမက်န္အကုန္ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းဖတ္ခုိင္းလုိက္၊ ျမန္မာလုိအဓိပၸါယ္ျပန္ခုိင္းလုိက္၊ မွားေနရင္ေထာက္ေပးလုိက္လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ Grammer ကေတာ့ လက္ဦးဆရာျဖစ္တဲ့အေဖရဲ႕အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြလုိက္တက္ရင္း အထုိက္အေလ်ာက္ရေနခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကႏွစ္၀က္နီးပါးေနာက္က်ျပီးမွ၀င္ခြင့္ရေတာ့၊ စာေတြကမစုံ၊ သူငယ္ခ်င္းကမရွိနဲ႔ အေတာ္အထီးက်န္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔စာေမးပဲြၾကီးနီးလာခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္၊သခ်ၤာနဲ႔ရူပ-ဓာတုသိပၸံတဲြကုိေလ့လာမွတ္သားရတာ ေပ်ာ္ေပမယ့္၊ သမုိင္း၊ ျမန္မာ၊ ပထ၀ီ က်က္စာေတြက်ေတာ့ ပ်င္းလွပါတယ္။ နာမည္မွာ ဥာဏ္ပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အလြတ္က်က္မွတ္ဥာဏ္ကမေကာင္းပါဘူး။ ၁၀တန္းစာမွတ္စုေတြကုိလည္းျပန္မကူးခဲ့ေတာ့ က်က္စာေတြမွာ အေတာ္အေျခအေနဆုိးခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးကပါလာတဲ့၉တန္းစာမွတ္စုနဲ႔ ၁၀တန္းဖတ္စာအုပ္ထဲကတုိက္ရုိက္က်က္ခဲ့ရေတာ့၊ ၉တန္းစာဘဲေကာင္းေကာင္းရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စနစ္ေဟာင္းေနာက္ဆုံးႏွစ္။ ၉တန္းစာတ၀က္ ၁၀တန္းစာတ၀က္ စာေမးပြဲမွာပါတာေလ။
လူဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ေနာက္အေၾကာင္းတခ်က္က မွတ္ဥာဏ္မေကာင္းရုံမက အိပ္ပုတ္ၾကီးခဲ့တာပါ။ ငယ္ကတည္းက ည၈နာရီမေက်ာ္ဖူးခဲ့တာ၊ ၁၀တန္းေရာက္ေတာ့လည္း ၈နာရီထုိးတာနဲ႔ မ်က္စိေလး အိပ္ငုိက္ေတာ့တာပါဘဲ။ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ သိပၸံတဲြေတြက ေက်ာင္း၀င္ခြင့္မရခင္ ၅လေလာက္ကုိယ့္ဘာသာအိမ္မွာလုပ္ထားလုိ႔ အကုန္ရေနခဲ့ပါျပီ။ က်က္စာေတြက်ေတာ့ ဘယ္လုိမွမမွတ္မိတဲ့အျပင္ အိပ္ငုိက္တာက အၾကီးဆုံးအဟန္႔အတားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမအဆင့္ အမက လွဳပ္ႏွဳိးျပီး စာဆက္က်က္ခုိင္းတယ္။ ဒုတိယအဆင့္က်ေတာ့ အမအမ်ိဳးသားစစ္တပ္ဆရာ၀န္က သားေရကြင္းေလးနဲ႔ စာအုပ္ေရွ႕ခ်ျပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ နားရြက္ကုိခပ္စပ္စပ္ေလးပစ္ေပးပါတယ္။ ဒါလည္းခဏဘဲခံပါတယ္။ တသက္လုံး၈နာရီအိပ္ခဲ့တဲ့ဦးေႏွာက္က ျပန္အိပ္ခုိင္းတာပါဘဲ။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္က်ေတာ့ ကဲ..ကုိယ္ေတာ္ေလး..ဒီလုိသာဆုိစာေမးပဲြက်မွာဘဲ..လမ္းေလွ်ာက္ျပီးက်က္စမ္း..ဆုိျပီး သူတုိ႔ေရွ႕မွာ အခန္းထဲေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ျပီးက်က္ေစပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႔လက္လွန္တာပါဘဲ။ ဆန္စပါး..ဆန္စပါး..ဆန္စပါးကုိ... (ကၽြန္ေတာ္မုန္းတဲ့ပထ၀ီထဲကစာသား) တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတုိ႔ေနာက္ဆုံးလက္ေလွ်ာ့လုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ၁၀တန္းစာေမးပဲြ။ က်က္စာကလဲြလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ပုိင္တဲ့သခ်ၤာ၊ အဂၤလိပ္ေတြမွာ ေအးေဆးပါဘဲ။ အမွတ္ယူမယ္ ၉၅ကေန၁၀၀အတြင္းရေအာင္ေျဖမယ္လုိ႔မွန္းထားတဲ့ သိပၸံတဲြေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလူဆရာ၀န္မျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ေနာက္ဆုံးအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကမနက္၅နာရီထ၊ စာေတြထေႏႊးျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးခ်င္စိတ္ေပါက္တာနဲ႔ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးၾကီးမွာ ေရခ်ိဳးလုိက္မိပါတယ္။အဲဒီေနာက္ စာေမးပဲြေျဖမယ့္ေက်ာင္းကုိအသြားကားေပၚမွာ စျပီး ေခါင္းမူးျပီး၊ အန္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္းအန္တုန္း၊ ေခါင္းကပုိမူးလာျပီး၊ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရတယ္။ ေခါင္းမေထာင္ႏုိင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိ ဘာျဖစ္ေနလည္းေမးမယ့္သူလည္းမရွိ၊ ၾကိတ္မွိတ္ခံေနရင္း စာေမးပြဲခန္းထဲ၀င္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ခုံေပၚထုိင္ျပီးေခါင္းေမွာက္ျပီးေခါင္းမူးတဲ့ဒဏ္ကုိအလူးအလဲခံခဲ့ရပါတယ္။ ေမးခြန္းေတြေ၀ေတာ့၊ ဒီတုိင္းဆုိရင္ငါစာေမးပြဲက်ေတာ့မယ္ဆုိျပီး၊ ခုံေပၚေခါင္းခ်လ်က္နဲ႔ဘဲ၊ ဓာတုေဗဒဓာတ္ေငြ႕ထုတ္ေဖာ္ပုံရယ္၊ အီေကြးရွင္းေတြရယ္၊ စဥ္းစားစရာမလုိတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ ေခါင္းမထူႏုိင္တဲ့ၾကားကဘဲ ၾကိဳးစားျပီးေရးခ်ခဲ့ပါတယ္။ တသက္နဲ႔တကုိယ္တခါမွမခံစားဖူးတဲ့ေ၀ဒနာကုိ အေရးၾကီးဆုံးခ်ိန္မွာခံစားခဲ့ရတာပါ။ ဓာတုခ်ိန္တ၀က္ေလာက္ေရာက္မွအခန္းေစာင့္တဲ့ဆရာမေေတြက ရိပ္မိသြားျပီး ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလဲလာေမးေဖာ္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကုိဖုန္းဆက္ေပးလုိ႔ ဓာတုခ်ိန္မျပီးခင္ ၁၀မိနစ္ေလာက္အလုိမွာ အမအမ်ိဳးသားေရာက္လာျပီး အေၾကာေဆးတလုံးလာသြင္းေပးပါတယ္။ ေဆးသြင္းျပီးသိပ္မၾကာခင္ေခါင္းမူးတာအရွင္းေပ်ာက္သြားျပီး၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ မေျဖရေသးတဲ့ေမးခြန္းေတြျမန္ျမန္ဆက္ေျဖရပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္လုေနရလုိ႔ စဥ္းစားခ်ိန္လည္းမရ၊ အကုန္လည္းမမီခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒုတိယပုိင္းရူပေဗဒခ်ိန္မွာေတာ့ ေနေကာင္းေနျပီမုိ႔ အကုန္ေျဖႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့အမကဆူပါတယ္။ ေနာက္ဘာသာေတြမေျဖနဲ႔ေတာ့၊ ျခစ္ခ်လုိက္ေတာ့..ဆရာ၀န္လုိင္းလည္း၀င္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိျပီးဆူပါတယ္။ ေတာင္ၾကီးမွာသာဆက္ေနခဲ့ရင္ဒီလုိျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနာင္တရမိပါတယ္။ ျခစ္ခ်ဖုိ႔ေတာ့စိတ္မကူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမထူႏုိင္ဘဲေျဖခဲ့တာေလးက ေအာင္မွတ္ရႏုိင္တယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ဘာသာယုံၾကည္ေနခဲ့ပါတယ္။

တြက္ထားတဲ့အတုိင္းဘဲ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ အဂၤလိပ္-သခ်ၤာႏွစ္ဘာသာဘဲဂုဏ္ထူးပါပါတယ္။ အမွတ္စာရင္းထြက္ေတာ့ သခ်ၤာ ၁၀၀၊ အဂၤလိပ္စာ ၈၉။ အဲဒီႏွစ္က (the whole Burma first)တျပည္လုံးပထမရသူရဲ႕အဂၤလိပ္စာအမွတ္ထက္ကၽြန္ေတာ္ကမ်ားပါတယ္။ (ၾကံဖန္ျပီးဂုဏ္ယူေျဖသိမ့္တာပါ) သိပၸံတဲြ ၇၉ (၈၀ ရမွဂုဏ္ထူးပါ)။ က်က္စာေတြက ေအာင္ရုံေလးေတြ။ အမွတ္ေပါင္း၄၄၅။ တကၠသုိလ္ေတြေလွ်ာက္ေတာ့၊ အဲဒီခ်ိန္က ေဆးကအမွတ္အျမင့္ဆုံး၊ ဒုတိယက သြား-ေဆး၊ တတိယ အင္ဂ်င္နီယာ၊ သူ႕ေနာက္က တိေမြးကုနဲ႔စုိက္ပ်ိဳးေရး။(တကယ္ကေလွ်ာက္သူနည္းတာမ်ားတာေပၚမူတည္ျပီး အမွတ္ျမင့္တာနိမ့္တာဟာ တႏွစ္နဲ႔တႏွစ္မတူပါဘူး၊) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရတဲ့အမွတ္နဲ႔အေကာင္းဆုံးေလွ်ာက္မယ္ဆုိျပီး၊ ရလုိရျငား၊ ေဆးက ပထမဦးစားေပး၊ ေနာက္ သြား-ေဆး၊ ေနာက္ဆုံးအင္ဂ်င္နီယာ၊ သုံးခုဘဲေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ တိေမြးကုကေတာ့မေလွ်ာက္ခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကေခြးလုိက္ဆဲြခံရဖူးလုိ႔ တိရိစာၦန္ဆုိေၾကာက္လုိ႔ပါ။ အဲဒီႏွစ္မွာေဆးေနာက္ဆုံးအမွတ္က ၄၆၂မွတ္။ ၁၇မွတ္နဲ႔ျပဳတ္ျပီေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔မရည္ရြယ္ဘဲသြားဘက္ဆုိင္ရာေဆးတကၠသုိလ္ဆုိတာကုိ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ လူဆရာ၀န္မလုပ္ရလည္း သြားဆရာ၀န္လုပ္ရေတာ့မွာဘဲဆုိျပီး၊ ေရာက္ရာေနရာမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ သြားေဆးပညာ၀ါသနာမပါလုိ႔ အမွတ္တဆင့္နိမ့္တဲ့အင္ဂ်င္နီယာလုိင္းကုိ စတက္ခါစမွာဘဲေျပာင္းသြားတဲ့သူေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ ၉ႏွစ္တာ (စာသင္ႏွစ္၆ႏွစ္+အပိတ္ခံရတာ၃ႏွစ္) လိပ္ခုံးနဲ႔ေဆး(၁)မွာ လူဆရာ၀န္ေတြတတ္အပ္တဲ့ပညာေတြထဲက သားဖြားမီးယပ္ကလဲြလုိ႔အားလုံးတဲြသင္ခဲ့ရျပီး၊ တခ်ိန္ထဲမွာ ကုိယ့္သြားဘက္က ဘာသာကုိလည္းအထူးျပဳသင္ရလုိ႔ အတုိင္းအတာတခုအထိပင္ပန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၉၆ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္မွာေတာ့...

အဖဦးသာဥာဏ္၏သားေမာင္ဥာဏ္..ဂုဏ္ထူး..သြားက်န္းမာေရးပညာအပုိင္း (၁) (သြားျမစ္္၀န္းဆုိင္ရာေဆးပညာ+ကာကြယ္ေရးႏွင့္လူထုသြားက်န္းမာေရးပညာ)၊ ဂုဏ္ထူး..သြားက်န္းမာေရးပညာအပုိင္း (၂) (ကေလးသြားေရာဂါကုေဆးပညာ+ သြားညွိကုပညာ) ...ဆုိတဲ့အလွည့္က်ပါေမာကၡရဲ႕ေခၚသံနဲ႔အတူ၊ မိဘေတြရဲ႕ေက်နပ္ပီတိအျပဳံး၊ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အားေပးလက္ခုပ္သံေတြနဲ႔ ဘဲြ႕လက္မွတ္တက္ယူအျပီးမွာေတာ့.......


ကမၻာတစ္လႊား ေက်ာ္ၾကားထင္ရွား ခဲ႔ေသာ သမားဟူးရားႀကီးမ်ား အား သက္ေသ ထား၍ အကၽြႏု္ပ္သည္ ဤအဓိဌာန္ျပဳ ကတိသစၥာကို ရြတ္ဆို သစၥာျပဳပါအံ႔။

၁။ ကၽြႏု္ပ္ သည္ လူသားအားလံုးတို႔၏ ကိုယ္၏က်န္းမာေရး၊ စိတ္၏က်န္းမာေရး ကုိ ကၽြႏု္ပ္၏ အေရးကဲ႔သို႔ ယူဆပါအံ႔။

၂။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေဆးပညာသင္ၾကားေပးေသာ ဆရာသမားမ်ားအား မိဘသဖြယ္ ရိုေသေလးစားပါအံ႔။

၃။ ကၽြႏု္ပ္သည္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေဆးပညာရွင္မ်ားကို ညီရင္းအစ္ကို၊ ေမာင္ရင္းႏွမကဲ႔သို႔ ေလးစားစြာ ဆက္ဆံပါအံ့။

၄။ ကၽြႏု္ပ္ သည္ သမားေကာင္းတစ္ဦး၏ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ မြန္ျမတ္သည့္ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းပါအံ႔။

၅။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆည္းပူးတတ္ေျမာက္ထားေသာ ေဆးပညာျဖင့္ ဂီလာနပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ ေရွ ႔ထား၍ လူမ်ဳိးဘာသာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေရြး စြမ္းစြမ္းတမံ ေစာင့္ေရွာက္ကုသပါအံ႔။

၆။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဂီလာနပုဂၢိဳလ္တို႔အား ကုသစဥ္ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရသည့္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္အပ္ေသာ အတြင္းေရးကိစၥမ်ားကို ဖြင့္ဆိုအပ္သည္တို႔မွ လြဲ၍ မည္သည့္အခါတြင္မဆို ဖြင့္ဟျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါအံ႔။

၇။ ကၽြႏု္ပ္သည္ လူသားတို႔အား ေဘးဥပဒ္ျဖစ္ေစမည့္ေဆး၊ ေသေစတတ္သည့္ေဆးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေပးျခင္းမွ လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးအား ေပးေစျခင္းမွ လည္းေကာင္း အခါခပ္သိမ္းေရွာင္ၾကဥ္ပါအံ့။

၈။ ကၽြႏု္ပ္သည္ တရားမ၀င္ေသာခြဲစိတ္ကုသျခင္းတို႔မွ အျမဲတေစ ေရွာင္ၾကဥ္ပါအံ႔။

၉။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆည္းပူးတတ္ေျမာက္ထားေသာ ေဆးပညာျဖင့္ လူသားတို႔၏ ဘ၀ႏွင့္အသက္ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားစြာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါအံ႔။

ယခု ကတိသစၥာျပဳသည့္အတိုင္းေဆာင္ရြက္ပါေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေကာင္းက်ဳိးမဂၤလာ အျဖာျဖာႏွင့္ ျပည့္စံုပါေစသား။

ဆုိတဲ့ ဆရာ၀န္-သြားဆရာ၀န္တုိင္းဘဲြ႕ယူခ်ိန္မွာ ဆရာသမားအားလုံးရဲ႕ေရွ႕၊ ဧည့္ပရိႆတ္အားလုံးရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္မွာ၀န္ခံကတိသစၥာျပဳၾကရတဲ့ကတိသစၥာကုိ အေလးအနက္ ရြတ္ဆုိရင္း၊ သြားဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါျပီေကာဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔၊ ငယ္စဥ္ခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္သတိရလုိက္မိတဲ့အေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ကတိသစၥာကုိေစာင့္ထိန္းရင္းလူေတြကုိအက်ဳိးျပဳႏုိင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ သြားဆရာ၀န္ျဖစ္လာရျခင္းအေၾကာင္းေတြကုိ စီကုံးမွ်ေ၀လုိက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။