အတိတ္=ပစၥဳပၸန္=အနာဂတ္ ???

ျပန္ဖုိ႔နီးလာတာနဲ႔အမွ် ျမန္မာႏုိင္ငံသတင္းေတြကုိ မျပတ္နားစြင့္မိပါတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ ထူးမျခားနား စိတ္ပ်က္စရာခ်ည္းပါဘဲ။ တခါတေလေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ သက္တမ္းျပည့္ေနရမယ္ဆုိေနာက္ႏွစ္ ၃၀-၃၅ ႏွစ္ေလာက္က်န္တယ္။ ဘုိးဘြားေတြလက္ထက္ကစျပီး၊ ယဥ္ေက်းမွဳတေရြ႕ေရြ႕တုိးတက္ျပီး လူေနမွဳအဆင့္အတန္း က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွဳအဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္လာေနတဲ့ ကမၻာၾကီးအလယ္မွာ၊ တျခားဆင္းရဲျပီး၊ လူ႕အခြင့္အေရးမညီမွ်တဲ့ႏုိင္ငံကလူေတြလုိ၊ လူအမ်ားစုကဆင္းရဲ၊ လူေနမွဳအဆင့္အတန္း၊ က်န္းမာေရးအဆင့္အတန္း၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္းေတြနိမ့္က်ျပီးေနလာခဲ့ၾကရတာ၊ အေဖအေမ ေတြေခတ္မွာလည္းဆက္ျပီး၊ ခံစားခဲ့ၾကရ၊ ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္မွာလည္း ဒီအေျခအေနေတြက ေျပာင္းမလာတဲ့အျပင္၊ ပုိပုိျပီး ဆုိးလာေနတယ္။ သမီးေလးအခု အသက္(၈)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ သူတုိ႔ေတြ လူျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေရာ၊ ဒီလုိဘဲဆက္သြားေနအုံံးမွာလားဆုိတာေတြးမိရင္ ရင္ေလးမိတယ္။ ကုိယ္ေတြကေတာ့ အသက္ၾကီးျပီ၊ ႏုိင္ငံမတုိးတက္လည္းေနပါေစ၊ လူတုိင္းရသင့္တဲ့အခြင့္အေရးေတြမရလည္းေနပါေစ၊ တေန႔လုပ္တေန႔စားရရင္ေတာ္ျပီ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ဘဲ ႏွစ္သိမ့္ေရာင့္ရဲေနရင္၊ ဒီႏုိင္ငံဟာ မ်ဳိးဆက္အလုိက္ ဆက္မဲြေနအုံးမွာဘဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကုိယ့္အတြက္မစဥ္းစားရင္ေတာင္ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ ကုိယ့္သားသမီးေခတ္အတြက္ၾကိဳတြက္ျပီး၊ ေျပာင္းသင့္တာျပင္သင့္တာ ျမန္ျမန္မလုပ္ၾကဘူးဆုိရင္၊ လူၾကီးေတြရဲ႕ဆင္းရဲေမြကုိ လူငယ္ေတြက ဆက္ခံၾကရအုံးမွာဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမထြက္ရခင္ကတည္းက ဒီအေျခအေနေတြကုိ နားလည္သင့္သေလာက္နားလည္ေနခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ဘ၀က တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံရင္း ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ၾကရင္၊ လက္ရွိအေျခအေနကုိ စိတ္ပ်က္ျပီး၊ လူၾကီးေတြလုပ္သမွ် လူငယ္ေတြက ေကာင္းေမြဆုိးေမြဆက္ခံေနၾကရတယ္ဆုိတာေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ...ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က လူၾကီး (အသက္ၾကီးလာတာ) ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔လူငယ္ေတြအတြက္ဘာလုပ္ေပးႏုိင္လဲ စဥ္းစားရမယ့္ လုပ္ရမယ့္အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။
၀န္းထမ္းတစ္ေယာက္-ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာကေတာ့၊ တပည့္ေတြကုိ ကုိယ္သင္ေနတဲ့ ပညာေတြအေမြလက္ဆင့္ကမ္းတာအျပင္၊ အျပင္မွာဘာေတြတုိးတက္ေနတယ္၊ လူေတြဘယ္လုိအခြင့္အေရးေတြရေနၾကတယ္၊ ကုိယ္ေတြမွာဘာေတြလုိေနတယ္ဆုိတာကုိပါ၊ နားလည္လာေအာင္ အသိအျမင္ေပးဖုိ႔ဘဲရွိပါတယ္။