ပန္းတစ္ပြင္႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ

ေရးပါဆုိေတာ့လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ဘဲေရးရေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းဘဲေရးပါလုိ႔ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ခ်ခံထားရလုိ႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းဘဲဦးစားေပးေရးပါမည္။ ေရးရင္းအပုိပါသြားရင္ေတာ့ခြင့္လႊတ္မည္ထင္ပါသည္။

တကယ္ပါ။ ဇာတ္လမ္းအစမွအဆုံး ကၽြန္ေတာ္သည္သူမရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမွ်သာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

...၁၉၈၆ ဒီဇင္ဘာ...
“ဟယ္..သူငယ္ခ်င္း..နင္ဒီေရာက္ေနတာလား..” သြားေဆးတကၠသုိလ္ပထမႏွစ္စတက္ခ်ိန္၊ အေဆာင္အခန္းေဖာ္ျဖစ္သူ အရာေတာ္မွသူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ လိပ္ခုံးမွေက်ာင္းဆင္းအျပန္၊ စံျပကားမွတ္တုိင္တြင္ကားေပၚမွအဆင္း၊ ရွမ္းသံ၀ဲ
၀ဲႏွင့္ဒီအသံကုိၾကားလုိက္ရတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက “ဥာဏ္ေလး..မင္းကုိႏွဳတ္ဆက္ေနတယ္” လုိ႔ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေတာင္ၾကီးမွာတုန္းက ၈တန္းႏွစ္က တစ္ေက်ာင္းတည္းေနသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသည္။ “ဟာ..နင္ဘယ္တုန္းကရန္ကုန္ေရာက္ေနတာလည္း”။ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့..“ငါ့အေမရန္ကုန္...တကၠသုိလ္ကုိေျပာင္းရလုိ႔ ငါတုိ႔အားလုံးေျပာင္းလာၾကတာေလ။ ၂ႏွစ္ရွိျပီ။ နင္ေလ..ေတာ္ေတာ္ေနႏုိင္တယ္။ ေမျမိဳ႕မွာေက်ာင္းသြားတက္ကတည္းက ငါ့ကုိတစ္ခါမွစာျပန္မေရးဘူး။.....” ေသာၾကာသမီးျဖစ္သူ သူငယ္ခ်င္းသည္ အရင္တုန္းကလုိဘဲ သူေျပာခ်င္တာ တတြတ္တြတ္ေျပာလုိ႔မဆုံး။ ပိန္ပိန္ပါးပါး-ေရွ႕သြားေလးခပ္ၾကီးၾကီး-စကားသြက္သူျဖစ္သည္။ (သြားေဆးတကၠသုိလ္တက္ျပီးမွ လူေတြကုိသြားႏွင့္တဲြမွတ္တတ္လာသည္။ သိပ္ေျပာလုိ႔မျဖစ္..ေတာ္ၾကာ စကၤာပူက ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ မျပဳံးမရီရဲဘဲေနဦးမည္)

သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတာင္ၾကီးမွာ ၾကက္ေျခနီသင္တန္းတက္ခဲ့စဥ္က ပုိမုိရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ငယ္ကတည္းက ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တာ၀ါသနာပါေသာကၽြန္ေတာ္က ၾကက္ေျခနီသင္တန္းကုိ အေျခခံ-သာမန္အဆင့္ေတြတက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သင္တန္းနားထမင္းစားခ်ိန္မွာ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ထမင္းစားၾကခ်ိန္တြင္ သူမက သူ႕ကုိဟင္းေတြလာလာထည့္ေပးတတ္သည္။ က်န္သည့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူမကုိစ ေနာက္ၾကေသာအခါ သူမက ၾကည္ႏူးသလုိျပဳံးေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မသိသလုိေနခဲ့ပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ..ကုိယ္က သူငယ္ခ်င္းလုိဘဲသေဘာထားတာကုိး။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ႏွမသားခ်င္း (၅)ေယာက္ထဲမွာ နံပတ္ (၄)။ အၾကီးသုံးေယာက္လုံးက အမေတြခ်ည္း။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသိပ္ခ်စ္ၾက-သိပ္သ၀န္တုိၾကသည္။ သူတုိ႔ေမာင္ရည္းစားရသြားမွာ အလြန္ေၾကာက္ျပီး၊ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကေလသည္။ (အန္တီ၀ါ ကၽြန္ေတာ့္အမေတြကုိ ေန႔တုိင္းေက်းဇူးတင္သင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ သူမနဲ႔ေတြ႕ခ်ိန္အထိ သူတုိ႔ေမာင္ေလးဧ။္ ႏွလုံးသားကုိ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ျဖစ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းထားေပးခဲ့သည္ေလ။)ဒီလုိႏွင့္ (၉)တန္းစာေမးပဲြျပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ေသာမိဘမ်ားက ေမျမိဳ႕ရွိေဆးတပ္မွခဲြစိတ္အထူးကုႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ေသာ သူတုိ႔ တူမ-ကၽြန္ေတာ့အမ၀မ္းကဲြ ထံ (၁၀)တန္းဆက္တက္ရန္လႊတ္ပါေတာ့သည္။ ဆရာ၀န္နားနီးျပီးပုိျဖစ္ထြန္းလာေအာင္..တဲ့။ ဒီလုိႏွင့္ ေတာင္ၾကီးမွသူငယ္ခ်င္းမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခဲြခြာခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ၾကီးျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူမနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ၾကျပန္ပါသည္။“နင္ေမျမဳိ႕ေက်ာင္းမွာေရာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြရခဲ့မွာေပါ့”ဟု စပ္စုတဲ့သူမက ေမးတာျဖစ္သည္။ ေအးေပါ့..လုိ႔ဘဲခပ္လြယ္လြယ္ေျဖခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္အေတြး၀င္ေနတုန္း သူမက “နင္ဘယ္မွာေနတာလည္း..ငါတုိ႔အိမ္ကဟုိမွာေလ..ေနာက္ေန႔က်ရင္လာလည္ေနာ္..သိလား။ နင့္ကုိမေတြ႕ရတာၾကာေတာ့ စကားေအးေအးေဆးေဆးေျပာရေအာင္။ ေမေမနဲ႔လည္းေတြ႕ရတာေပါ့” သူမကဖိတ္ေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မသြားျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြေနသည့္လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းေဆာင္ကုိ စုံစမ္းလုိက္လာျပီး မရမကလာေခၚေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးကုိယ္တုိင္က အိမ္လည္ဖိတ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေဖာ္က “မင္းကလည္း သြားလည္လုိက္တာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးသနားပါတယ္” နဲ႔တုိက္တြန္းသည္။ ဒါနဲ႔ဘဲတစ္ရက္ အခန္းေဖာ္နဲ႔အတူ သူမအိမ္ကုိသြားလည္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွမ္းစာေတြခ်က္ေကၽြးျပီး စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေတာ့သည္။ “သိလား..ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္သူကစြံသြားျပီ၊ ဘယ္သူကအိမ္ေထာင္က်သြားျပီ..” စသည္ျဖင့္ေျပာျပကာ၊ အဆုံးသတ္သည္က “နင္နဲ႔ငါဘဲက်န္ေတာ့တယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမလဲမသိေအာင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဘးက အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တံေတာင္တတြက္တြက္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္းေျပာမဆုံး။

အဲဒီတစ္ေခါက္ဘဲေရာက္ျဖစ္ျပီး ေနာက္ပုိင္းစာမ်ားတာအေၾကာင္းျပျပီး ထပ္မသြားျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒုတိယႏွစ္စာေမးပဲြေျဖခါနီးတစ္ရက္မွာ သူမအေဆာင္သုိ႔ေပါက္ခ်လာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္း။ ငုိထားလုိ႔မ်က္လုံးေတြကမုိ႔ေနသည္။ “စကားေျပာစရာရွိလုိ႔ ခဏေလာက္အျပင္လုိက္ခဲ့ပါဟာ” ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္လုိ႔စုိးရိမ္ျပီး လုိက္သြားခဲ့ပါသည္။ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ စကားထုိင္ေျပာၾကေတာ့ “သူငယ္ခ်င္း..ငါေသခ်င္တယ္ဟာ..”ဆုိျပီးရွဳိက္ျပီးငုိပါေတာ့သည္။ “နင္ဘာျဖစ္တာလည္း။အန္တီနဲ႔စိတ္ဆုိးလုိ႔လား။ စာေမးပဲြနီးခ်ိန္မွာဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့၊ “ငါေျပာလည္းေျပာျပခ်င္တယ္၊ ေျပာရမွာလည္းရွက္တယ္ဟာ။ ငါေသသြားတာဘဲေကာင္းပါတယ္” ေျပာေျပာငုိငုိျဖစ္ျပန္ေတာ့သည္။ “နင္နဲ႔ငါသူငယ္ခ်င္းေတြမဟုတ္လား၊ အေရးၾကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီငယ္သူငယ္ခ်င္းမွမေျပာျပမတုိင္ပင္ရင္နင္ဘယ္သူ႕ကုိသြားေျပာမလဲ” ကၽြန္ေတာ္အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးေတာ့မွ “မေန႔က အိမ္မွာငါတစ္ေယာက္ထဲစာက်က္ေနတုန္း ေဘးခန္းက အသိေကာင္ေလး၀င္လာျပီး..ငါ့ကုိ..ငါ့ကုိ....” ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါသည္။ “ငါ့အေမသိရင္၊ တျခားလူေတြသိကုန္ရင္ ငါ့အေမက တကၠသိုလ္မွာဆရာမဆုိေတာ့ နာမည္ပ်က္ေတာ့မွာမုိ႔ ငါဘယ္သူ႕ကုိမွမေျပာျပရဲဘူးဟာ” “ငါမရွိေတာ့တာဘဲေအးမွာပါ” ကၽြန္ေတာ္သူမကုိအလြန္သနားသြားမိပါတယ္။ ဘယ္လုိႏွစ္သိမ့္ရမယ္မွန္းလည္းမသိ။ ေနာက္္္ဆုံးေတာ့ သူမမၾကံေကာင္းမစည္ရာေလွ်ာက္မလုပ္မိေအာင္ကၽြန္ေတာ္စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္။ “သူငယ္ခ်င္း..ငါနင့္အနားမွာအျမဲရွိေနပါမယ္ဟာ..ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔” သူမအငုိတိတ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိအားကုိးတၾကီးဆုတ္ကိုင္ထားရာက “နင္တကယ္ေျပာတာလား..ငါအရမ္းေပ်ာ္သြားျပီဟာ” “တကယ္ေပါ့..နင္စိတ္ေအးလက္ေအးစာက်က္..စာေမးပဲြမထိခုိက္ေစနဲ႔ ေနာ္..မငုိနဲ႔ေတာ့” လုိ႔ႏွစ္သိမ့္ျပီး အေဆာင္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူမကိစၥက တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေနာက္ဆက္တဲြဘာမွျပႆနာမရွိခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ သူမကေတာ့ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရတဲ့အရာကုိ ရျပီဆုိျပီးေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း ငါသူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသစြာနဲ႔ ငါ့သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ကူညီႏွစ္သိမ့္ခြင့္ရလုိ႔ လိမ္ေျပာခဲ့ရမယ့္ငါလိပ္ျပာသန္႔တယ္။ ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့ရေပမယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းလုိဘဲခင္ပါတယ္ဟာ။ ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ..လုိ႔စိတ္ထဲကေျပာေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာသူမက ေတြ႕ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေပမယ့္ စာေမးပဲြေၾကာင့္မေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေမးပဲြေအာင္စာရင္းထြက္ျပီးေနာက္တေန႔မွာ “သူငယ္ခ်င္း..ငါနင္တစ္ခုခုလုပ္သြားမွာစုိးရိမ္လုိ႔ နင့္ကုိညာေျပာျဖစ္ခဲ့တာပါ။ နင္ဟာငါ့ရဲ႕အျမဲတမ္းသူငယ္ခ်င္းပါ။ ငါ့ကုိခြင့္လႊတ္ပါကြာ” လုိ႔ သူမအိမ္လိပ္စာနဲ႔စာေရးလုိက္ျပီး ေတာင္ၾကီးျပန္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိစိတ္နာသြားမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပန္မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္္ဆုံးဆုံျဖစ္ခဲ့တာက၊ အန္တီ၀ါနဲ႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀၊ တရုတ္တန္းသြားလည္ၾကခ်ိန္မွာပါ။ သူမက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပါဘဲ။ “သူငယ္ခ်င္း..ဒါငါ့ခ်စ္သူေလ..
၀ါ၀ါခုိင္မင္းတဲ့-မိန္းထဲမွာမာစတာတက္ေနတယ္” လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
“၀ါေလး..ဒါေမာင့္ရဲ႕အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလ” လုိ႔မိတ္္ဆက္ေပးေတာ့ သူမအျပဳံးနဲ႔ႏွဳတ္္ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ သူမမ်က္လုံးထဲက မ်က္ရည္ေတြကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ေတြ႕လုိက္ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေရ။ ဖူးစာဆုိတာ ကံၾကမၼာကသတ္မွတ္ထားျပီးသားပါ။ နင္နဲ႔ငါအျမဲသူငယ္ခ်င္းပါဟာ..လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲကေျပာလုိက္မိပါေတာ့တယ္။

ဇာတ္လမ္းရွည္သြားတာခြင့္လႊတ္ၾကပါဗ်ာ။ တခါမွမေျပာျပဖူးတဲ့အေၾကာင္းကုိ ဘေလာ့ေပၚေရာက္မွဖတ္ရရင္......
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မ်က္ခုန္းခပ္လွဳတ္လွဳတ္ဘဲ။
ကူေျပာေပးၾကပါဗ်ာ။