တရုတ္ျပည္ခရီး-တတိယေန႔

ဒီေန႔ညီလာခံဒုတိယေန႔ပါ။ မနက္စာစားျပီးတာနဲ႔ ကုိယ့္သုေတသနနဲ႔ဆုိင္တဲ့စာတမ္းေတြလုိက္နားေထာင္လုိက္တာ ေန႔လည္စာခ်ိန္ထိပါဘဲ။ တရုတ္မွာလုပ္တဲ့အတြက္ တရုတ္ကစာတမ္းေတြကအမ်ားစုျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြအဂၤလိပ္စာမဆုိးၾကဘူး။ အသံထြက္ကအစ ဂ်ပန္ေတြထက္သာၾကပါတယ္။ မေကာင္းတာေလးတခ်ိဳ႕က စာတမ္းဖတ္အျပီးႏွစ္မိနစ္အၾကာတက္ေရာက္နားေထာင္သူေတြရဲ႕ေမးခြန္းေတြေျဖၾကခ်ိန္မွာ၊ အငယ္ေလးေတြ (မာစတာေက်ာင္းသူေတြလုိ႔ထင္ပါတယ္) ေမးခြန္းနဲ႔အေျဖကုိအခ်င္းခ်င္းၾကိဳဇာတ္တုိက္ထားၾကတယ္။ မ်က္လုံးအျမင္အားေကာင္းတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ေဘးႏွစ္ေယာက္အကြာေလာက္မွာထုိင္ေနတဲ့ တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္ စာရြက္တစ္ရြက္ကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ဖတ္ေနတာေတြ႕လုိ႔ လွမ္းစပ္စုလုိက္တာ..ေဒါက္တာ(၁).....အားေမးရန္ေမးခြန္း၊ ေဒါက္တာ(၂).....အားေမးရန္ေမးခြန္း၊ စသည္ျဖင့္ၾကိဳေရးထားတာေတြကုိ စာတမ္းမဖတ္ခင္ကတည္းက practice လုပ္ေနတာသြားေတြ႕လုိက္ရတယ္ေလ။ တကယ္လည္းစာတမ္းဖတ္ျပီးေရာ၊ သူတုိ႔လူ (တရုတ္) ဆုိရင္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ လက္ေထာင္ျပီး အလြတ္က်က္ထားတဲ့ေမးခြန္းကုိထရြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဟုိကလည္းၾကိဳက်က္ထားေတာ့ ဒုိးဒုိးေဒါက္ေဒါက္ေျဖထည့္လုိက္တာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ေလာက္က တာ၀န္ယူျပီးထေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမးခ်င္လုိ႔လက္ေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ၂ မိနစ္ျပည့္သြားျပီမုိ႔ေမးခြင့္မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္စာသိပ္မရတဲ့ဂ်ပန္တခ်ဳိ႕လည္းဒီလုိလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာလည္း အေတာ္အသင့္ရ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြေမးတာလည္းအထုိက္အေလ်ာက္နားလည္ေနၾကပါလ်က္နဲ႔ဒီလုိလုပ္ၾကတာ သူတုိ႔ရွားရွားပါးပါးရတဲ့ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ထိေတြ႕ရတဲ့ discuss လုပ္ခြင့္ရတဲ့ exposure အခြင့္အေရးေလးကုိ သူတုိ႔ကုိယ္စားႏွေမ်ာမိပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရုတ္ေတြရဲ႕သုေတသနေတြက အဆင့္ျမင့္တာေတြအမ်ားၾကီးပါပါတယ္။ အဘက္ဘက္ကေန ဖြံ႕ျဖိဳးလာေနတဲ့တုိင္းျပည္ပီပီ၊ သုေတသနမွာ အမ်ားၾကီးေထာက္ပံ့တာေတြ႕ရပါတယ္။

မြန္းလဲြပုိင္းက်ေတာ့၊ ပုိစတာျပပြဲပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကဒီေန႔၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေနာက္တစ္ေယာက္က မနက္ျဖန္ပါ။ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ပုိစတာေတြကုိဓာတ္ပုံလုိက္ရုိက္ထားပါတယ္။

ညေနညီလာခံအျပီးမွာေတာ့ ၀ူဟန္ျမိဳ႕ walking street လုိ႔ေခၚတဲ့ဆုိင္တန္းရွည္ၾကီးကုိသြားလည္ခဲ့ၾကျပီး၊ ဟုိဟုိဒီဒီေလွ်ာက္၀ယ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာလည္း ျမန္မာျပည္လုိဘဲ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေလးေတြအမ်ားၾကီးအခင္းေတြခင္းျပီးေရာင္းၾကတဲ့ ပ်ံက်ေစ်းရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔တူလုိက္တာ..လုိ႔ေတြးလုိ႔မွမဆုံး..၀ုန္း..ဆုိ၊ ေျပးၾကေဟ့..သိမ္းၾက..စည္ပင္ရဲေတြလာေနျပီ (တရုတ္ေတြက်ိေက်ာင္ရႊိေရွာင္ေအာ္တာကုိဆီေလွ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ထားတာပါ) ဆုိျပီးအထုပ္ေတြသိမ္းေျပးလုိက္ၾကတာ..တကယ့္ရန္ကုန္ပ်ံက်ေစ်းလုိပါဘဲ။ အျမင္ကတ္စရာေကာင္းတဲ့ရဲနဲ႔ သနားစရာေကာင္းတဲ့လက္လုပ္လက္စားေတြဘ၀က တရုတ္ျမန္မာ..အႏူႏူပါဘဲလား။

စည္ပင္လာလုိ႔ကုိယ္ေတြပါေျပးရမလုိျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ပ်ံက်ညေစ်းေလး

ေစ်းေလွ်ာက္ျပီးညစာ တရုတ္ေဟာ့ေပါ့စားခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ေဟာ့ေပါ့နဲ႔ကြာတာက ဆီေတြ၊ ငရုတ္သီးေတြအမ်ားၾကီး၊ စမုံစပါးလုိ ဟင္းခတ္ေတြလညး္ပါပါတယ္။ ငါးရွဥ္႔၊ ဖားသား၊ အသားစုံ၊ဘဲေသြး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စသျဖင့္ကုိယ္ၾကိဳက္ရာမွာျပီး ထည့္ျပဳတ္စားၾကရပါတယ္။ ၃နာရီေလာက္ၾကာေအာင္စားခဲ့ၾကတာ ဟုိတယ္ကုိ ၁၀း၃၀မွျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ တရုတ္ေရာက္ကတည္းက ေန႔တုိင္းအစားနဲ႔ျပတ္တယ္မရွိေအာင္စားေနၾကလုိ႔ နဂုိခ်ပ္တဲ့ဗုိက္ေတာင္နဲနဲထြက္လာပါျပီ။






ဒီမွာဂ်ပန္-စကၤာပူတုိ႔နဲ႔မတူတာကေတာ့ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြက တ၀ီ၀ီနဲ႔ လမ္းျဖတ္တဲ့လူကုိဦးစားေပးတာမ်ဳိးလည္းမရွိပါဘူး။ မတုိက္မိေအာင္မနည္းေရွာင္ၾကရပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္ေတြက လူကူးတဲ့မ်ဥ္းၾကားကေန လူေတြၾကားက ျဖတ္ျပီးလမ္းတဖက္ကုိ ကူးပါတယ္။ တက္စီခကအစ၊ စားစရာ၊ ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေစ်းအလြန္ခ်ိဳပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ဆက္ပါဦးမယ္။
ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။