လြမ္းတမ္းတမိေသာအခ်ိန္မ်ား

ပတ္သက္ခြင့္ျပဳပါ.m...

သာမညေတာင္ကလြမ္းေစတီေလးကုိလြမ္းတယ္...
"သန္းေဌးနဲ႔ေရာင္းရင္းမ်ား" ဘုရားဖူးကားၾကီးကုိလြမ္းတယ္...
ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ၾကီးနဲ႔ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေစတီေတာ္ကုိလြမ္းတယ္...ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၊ အဓိပတိလမ္း၊ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းေရွ႕ကလဘက္ရည္ဆုိင္ေတြကုိလြမ္းတယ္...အင္းယားကန္ေဘာင္ကရခုိင္မုန္႔တီဆုိင္ကုိလြမ္းတယ္...
လွည္းတန္းေစ်းနားက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရယ္၊ ၾကက္သားကင္ဆုိင္ရယ္ကုိလြမ္းတယ္...
ရန္ကုန္-ျပည္အေ၀းေျပးကားၾကီးကုိလြမ္းတယ္...ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆုိင္ကုိလြမ္းတယ္...
....
....
ဒီရက္ပုိင္းေတြမွာ ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ အတိတ္ကုိတူးဆြလုိ႔ ရင္ခုန္ခံစားရင္းလြမ္းေနမိတယ္။
၁၄ႏွစ္ၾကာခဲ့ပါျပီ..ဒါေပမယ့္အခုျပန္ေတြးရင္ မေန႔တေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ေတြလုိဘဲ ခံစားရတယ္။
၁၉၉၄၊ ေအာက္တုိဘာလ...
သြားဘက္ဆုိင္ရာေဆးတကၠသုိလ္ Fifth Year စာေမးပြဲျပီးတဲ့ေန႔၊ မနက္ပုိင္းမွာ ႏွဳတ္ေျဖအားလုံးျပီးသြားျပီး၊ ညေနResult ေတြထြက္လုိ႔ ေအာင္စာရင္းကပ္ျပီ။ အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ေအာင္စာရင္းဆုိတာထက္ ရွဳံးစာရင္းဆုိရမလုိေအာင္ လူ ၆၀ မွာ ၄၅ ေယာက္ေလာက္ Supple ထိပါတယ္။ ၆ ပတ္အၾကာမွာျပန္ေျဖရမယ္ဆုိတဲ့အဓိပၸာယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေအာင္တဲ့အထဲပါတဲ့အျပင္ Clinical Dentistry လုိ႔ေခၚတဲ့ Dental subject ေလးခုေပါင္းထားတဲ့ ဘာသာမွာဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ေပမယ့္ စာအတူက်က္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြက Medical ဘာသာေတြနဲ႔ Supple ထိခဲ့ၾကပါတယ္။ က်တဲ့သူအားလုံးလုိလုိဟာ Medicine, Surgery စတဲ့ ေဆးတကၠသုိလ္မွာသြားတက္ျပီး ေဆးတကၠသုိလ္ဘက္ကစစ္တဲ့ ဘာသာေတြမွာထိၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္နာမည္ၾကီးေနခဲ့တဲ့ အၾကီးအကဲတစ္ေယာက္ရဲ႕တူပါ က်တဲ့ထဲပါျပီး ေဆး(၁)က ပါေမာကၡေတြကုိ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းေခၚျပီး ဘာေၾကာင့္အက်မ်ားရလဲဆုိတာ အေမးခံခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။ လုိရင္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းျပန္ေျဖရမွာမုိ႔စိတ္ညစ္ၾကျပီး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဘုရားဖူးထြက္ၾကမယ္ လုိက္ခဲ့လုိ႔အေဖာ္ညွိလာပါေတာ့တယ္။ ျပီးရင္အိမ္မျပန္ေတာ့ဘဲ တုိ႔နဲ႔အတူစာျပန္က်က္ကူပါကြာ ဆုိျပီးေျပာလာေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ အားေပးကူညီိခ်င္တာေၾကာင့္ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။အိမ္ကုိေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ ေန႔တုိင္း ထုံးစံက ေအာင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဂုဏ္ထူးထြက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပျပီး မိဘေတြ အေမာေျပေက်နပ္ရေလေအာင္ဖုန္းဆက္သတင္းပုိ႔ျပီး ေနာက္တရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေတာင္ၾကီးကားနဲ႔ျပန္ေနက်ပါ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဘုရားဖူးျပီး စာေမးပဲြအတြက္စာျပန္က်က္ကူမွာမုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မျပန္ျဖစ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းခြင့္ေတာင္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ဒါဟာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဘ၀မွတ္တုိင္တစ္ခုျဖစ္လာဖုိ႔အေၾကာင္းဖန္လာတာပါဘဲ။
ေနာက္ေန႔သာမညဆရာေတာ္ဘုရားကုိသြားဖူးဖုိ႔ ဘုရားဖူးကားေတြလက္မွတ္လုိက္၀ယ္တာ တခုမွမရဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရႊဘုံသာလမ္းက သန္းေဌးႏွင့္ေရာင္းရင္းမ်ားဘုရားဖူးကားေနာက္ဆုံးလက္မွတ္ ၄ေစာင္ရလုိက္ပါတယ္။ ကုိမုိး (မႏၱေလး)၊ကုိျမင့္ႏုိင္္(စစ္ကုိင္း)၊ရဲႏုိင္ (၇န္ကုန္) နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၄ ေယာက္ပါ။ အိမ္ျပန္ခါနီးအခ်ိန္မုိ႔ ပုိက္ဆံကလည္းသိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။
ေအာက္တုိဘာ ၁၃ ရက္
ကားစထြက္ပါျပီ။
လမ္းမွာေတာ့ မိန္းခေလးအဖြဲ႕တစ္ဖဲြ႔က တစ္ေယာက္မူးျပီးခဏခဏအံေနတာကလြဲရင္ သိပ္ထူးထူးျခားျခားမရွိပါဘူး။ သာမညကုိေရာက္လုိ႔ကားေပၚကဆင္းျပီး ေတာင္ေပၚစတက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာကမိန္းခေလးအဖြဲ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕ကစသတိျပဳမိလာျပီး အျပန္အလွန္စေနာက္တာေလးေတြ လုပ္လာပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔အဖဲြ႕က မိန္းခေလး ၄ ေယာက္နဲ႕ ေက်ာင္းဆရာလုိ႔ထင္ရတဲ့ ဦးေလးၾကီးတေယာက္ပါပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလုိ႔ထင္ရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြစေန ေနာက္ေနၾကေပမဲ့ ျပံဳးျပဳံးျပံဳးျပဳံးနဲ႔ အုပ္ထိန္းသူလူၾကီးတေယာက္လုိ ႏွစ္လုိဘြယ္ရာသေဘာေကာင္းတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔တူေနလုိ႔ပါဘဲ။ (ေနာက္မွသိရတာက သူတုိ႔အုပ္စုက ညီအမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖပါ) အဲဒီအခ်ိန္ကဆရာေတာ္ၾကီးက ေနသိပ္မေကာင္းလုိ႔ အခ်ိန္ခဲြျပီး အသုတ္လုိက္အဖူးေမွ်ာ္ခံေပးလုိက္ နားလုိက္လုပ္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႕ဆရာေတာ္ကုိဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရျပီး ေတာင္ေပၚကလြမ္းေစတီေလးမွာ ပရိတ္ၾကီး၊ ပဌာန္းရြတ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာ သူတုိ႔အဖဲြ႕လည္း ေစတီေပၚကုိေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာၾကီးေတာ့မပါေတာ့ဘူး..အနားယူခဲ့ျပီေလ..မ်က္မွန္းတမ္းမိလာၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႕ႏွစ္ဖဲြ႕လည္း ေစတီေပၚမွာစုထုိင္ၾကရင္းတစ္ဖဲြ႔နဲ႔တစ္ဖဲြ႔ အတည္ေပါက္မိတ္ဖဲြ႕ၾကပါေတာ့တယ္။ နာမည္ေတြ အတန္းေတြေမးၾက ဖလွယ္ၾကေပါ့။ ပထမကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ့အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြလုိ႔ေျပာတာ သူတုိ႔ေတြယုံေနခဲ့ၾကတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဘဲႏုေနတာလားမသိ..ဟဲ ဟဲ)။ သူတုိ႔ကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္က မမၾကီးေတြေပါ့ေလ။ မျဖဴ၊ မတုတ္ (ညီအမႏွစ္ေယာက္) ၀ါ၀ါ (၀မ္းကြဲညီအမ) နဲ႔ ပန္းႏု တုိ႔ပါ။၊ ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းအမွန္အတုိင္းမိတ္ဆက္ေပးၾကပါတယ္။
အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက မရည္ရြယ္ဘဲ ၀ါ၀ါဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးဆီကုိေရာက္သြားမိတဲ့ စကၠန္႔ပုိင္းအခ်ိန္ေလးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြလွဳိက္ကနဲခုန္သြားရျပီး သူ႔ကုိအေတာ္ၾကာၾကာေငးေနမိတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဆီကုိ အၾကည့္တခ်က္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွလုံးသားခ်င္းရင္းႏွီးသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ အရမ္းကုိေႏြးေထြးလွဳိက္ဖုိမိတဲ့ ဘ၀မွာ ပထမဆုံးေသာခံစားခ်က္ပါဘဲ။ Love at the first sight...ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိခ်စ္မိသြားခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီအခုိက္အတန္႔ေလးမွာ လမင္းၾကီးကထိန္ထိန္သာေနခဲ့တယ္။ ေစတီကုန္းေတာ္ေပၚကုိ ေလႏုေအးေလးက ညင္ညင္သာသာတုိက္ခတ္ေနခဲ့တယ္။ သူဟာဆြယ္တာလက္ရွည္လည္ပိတ္ေလး၀တ္ထားခဲ့တယ္။ အခုျပန္ေတြးရင္အခုျပန္ခံစားရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးပါဘဲ။ ဒါဟာဖူးစာလား....
ည၂နာရီေလာက္က်ေတာ့ တည္းခုိတဲ့ေနရာအသီးသီးကုိျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီးသတ္သတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္တေန႔အျပန္ခရီးအတြက္ရင္ခုန္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ကားၾကီးေတြပ်က္ေနလုိ႔ ရုိးရုိးဘတ္စကားေတြနဲ႔ယာယီအစားထုိးေပးပါတယ္။ က်ဳိက္ထုိအထိဒီကားေတြနဲ႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဖဲြ႕ဟာ သူတုိ႔အဖဲြ႕အတြက္ေနရာဦးေပးျပီး၊ ကားေခါင္မုိးေပၚကစီးခဲ့ၾကပါတယ္။ ကားေတြကက်ဥ္းလုိ႔ေနရာမေလာက္ပါဘူး။ ကားေခါင္မုိးကေနေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေတြ႔ရာတန္းကုိျမဲျမဲဆုတ္ကုိင္ ဘုရားတရင္း က်ဳိက္ထုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ သူတုိ႔အဖြဲ႕ကကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ေနရာျပန္လုပ္ေပးပါတယ္။ အလာတုံးက ႏွစ္ဖြဲ႕တေနရာစီေပမယ့္ အျပန္က်ေတာ့ အတူတူျဖစ္သြားၾကပါျပီ။ ၂နာရီေလာက္အားလုံးအတူစကားေတြေဖာင္ဖဲြ႕၊ စေနာက္ၾကနဲ႔ ရီရလြန္းလုိ႔အာေညာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ေနရေတြေျပာင္းထုိင္ၾကရေအာင္ဆုိျပီး ေနရာေျပာင္းၾကေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔၀ါ၀ါကတစ္တြဲထုိင္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ညာဘက္ေနာက္ဆုံးတန္းက ေနာက္ဆုံးကေရရင္ တတိယခုံပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းေတြဆုိျပတယ္။ ကားရပ္တဲ့ေနရာမွာ ထုိဖူးေၾကာ္
၀ယ္စားၾကတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ပုိက္ဆံဘု္ိင္ျပတ္ေနလုိ႔ ထိုဖူးေၾကာ္ေလး ၃-၄-ခုကုိႏွစ္ေယာက္အတူမွ်စားခဲ့ၾကတာမွတ္မိပါေသးတယ္)။ လမ္းဘုရားေတြဆင္းဖူးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တစ္တဲြကသီးသန္႔သြားေနမိလုိ႔ က်န္တဲ့အဖဲြ႔ေတြက သတိျပဳမိလာၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပုိရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ မိသားစုအေၾကာင္းေတြဖလွယ္ၾကရင္းေပါ့။ ပဲခူးေရာက္ခါနီးေတာ့ သူေလးကအိပ္ငုိက္လာတယ္။ ညက ညဥ္႔နက္တဲ့အထိစကား ထုိင္ေျပာထားၾကတာကုိ။ မငုိက္တာကကၽြန္ေတာ္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ယုိင္က်လာတဲ့ေခါင္းေလးကုိ အသာေဖးမေပးရင္း၊ ႏုိးလာေတာ့ ေဆာရီးေနာ္..ရပါတယ္..နဲ႔ေနာက္ေတာ့ ..ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္လက္နဲ႔ေဖးမထားရင္း၊ ပုခုံးေပၚေမွးတင္ေစရင္း အအိပ္မပ်က္ေအာင္ လက္အံေသလာေပမယ့္ သီးခံျပီး ထိန္းထားေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကသူ႔ရဲ႕ကုိယ္သင္းနံ႔ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္အေဆာင္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိစြဲလန္းအမွတ္ရေနမိခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ရယ္ေျဖးေျဖးေပါ့ဆုိတဲ့ စုိင္းထီးဆုိင္ရဲ႕သီခ်င္းလုိ ရန္ကုန္ျမန္ျမန္ေရာက္မွာ စုိးေနတဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ပဲခူးအ၀င္မွာကားဘီးေပါက္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းေဘးမွာကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ဖြဲ႕စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ၾက၊ စၾက ေနာက္ၾက နဲ႔ ကားျပန္ထြက္တဲ့အထိပါဘဲ။ ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လုိ႔ သူတုိ႔အဖြဲ႔က လွည္းတန္းမွာဆင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ လမ္းမေတာ္ေဆာင္အထိေပါ့။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိပူဆာရပါေတာ့တယ္။ လွည္းတန္းကုိသြားလည္ၾကဖုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖြဲ႕ကုိေတြ႕ေတာ့ သူတုိ႔အံ့ၾသေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေရာက္လာမယ္လုိ႔လည္းမထင္ထား၊ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္လာမယ္လုိ႔လည္းမထင္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီးကၽြန္ေတာ္လွည္းတန္းကုိေခ်ာင္းေပါက္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သြားလည္တုိင္း တကၠသုိလ္ေရွ႕ကလဘက္ရည္ဆုိင္မွာ သြားထုိင္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ဖဲြ႕လုံးေျပာမနာဆုိမနာသူငယ္ခ်င္းအရင္းအျခာေတြျဖစ္သြားၾကပါျပီ။ လဘက္ရည္ဆုိင္၀ုိင္းထုိင္ၾကတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ကသူ႕နေဘးမွာအျမဲ၊ ေတာက္တဲ့လုိဘဲ။ ဒီလုိနဲ႔ စာတပုဒ္ကုိအခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္က်က္မွမွတ္မိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူေလးရဲ႕ကုိယ္သင္းနံ႕ေလးကုိ ေတာ့အလြတ္ရေနခဲ့ျပီ။
ေအာက္တုိဘာ ၂၇
သူ႔ရဲ႕၂၃ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရႊတိဂုံဘုရားသြားၾကတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေမြးနံဗုဒၶဟူးေထာင့္မွာဘုရားရွိခုိးေရလွဴျပီး ေနာင္ေတာ္ၾကီးဘုရားနဲ႔ ေရႊတိဂုံဘုရားၾကားမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲေျဖျပီးတုိင္းဆုေတာင္းေလ့ရွိတဲ့ ေစတီေလးနားသြားျပီး ေမြးေန႔ဖေယာင္းတုိင္ ၂၃ တုိင္ပူေဇာ္ျပီးဆုေတာင္းၾကတယ္။ အဲဒီတုံးက ကၽြန္ေတာ္သူေလးနဲ႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္ျပီးေပါင္းရပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။ တကယ္ဆုေတာင္းျပည့္တဲ့ေနရာေလးပါ။ အဲဒီေနာက္ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကုိေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေက်ာက္စီ အသဲပုံရင္ထုိးေလးထုိးေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႕ကသူ႕နဲ႕အလုိက္ဘက္ဆုံး အက်ီၤလက္ရွည္အျဖဴေလး၀တ္လာတာ အခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္။ ဘုရားကအျပန္မွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပါးစပ္ကထုတ္မေျပာေပမယ့္၊ ႏွလုံးသားခ်င္းနားလည္သြားခဲ့ပါျပီ။
ႏုိ၀င္ဘာပထမပတ္ ကၽြန္ေတာ္ဂီတာနဲ႔ကုိယ္တုိင္တီးဆုိထားတဲ့သီခ်င္းေတြရယ္၊ အဂၤလိပ္အခ်စ္သီခ်င္းလွလွေလးေတြရယ္ အသံသြင္းထားတဲ့ ေခြေလး သူ႕ကုိလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ တေန႔ေန႔ေတာ့ခ်စ္၍လာလိမ့္မည္၊ အခုေတာ့သိျပီသူ႕ကုိကုိယ္ခ်စ္သည္ စတဲ့ စာသားလွလွ သံစဥ္ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္နဲ႔တထပ္တည္းက်တဲ့သီခ်င္းေလးေတြပါ။
ႏုိ၀င္ဘာလယ္
တန္ေဆာင္မုန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မုိ႔ သူေလးနယ္္ျပန္ရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ေဆြးရပါတယ္။ အတူလုိက္ပုိ႔ပါရေစလုိ႔သူေလးကုိခြင့္ေတာင္းျပီး ရန္ကုန္-ျပည္အေ၀းေျပးကားၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားခရီးစခဲ့ျပန္ပါျပီ။ ေက်ာင္းခဏပိတ္တာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ခံစားရျပီး၀မ္းနည္းေနခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတ၀က္မွာ ထမင္းဆင္းစားၾကေတာ့ သူကအသည္းအျမစ္ဟင္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိအသည္းဖတ္ေတြထည့္ေပးပါတယ္။ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ျမိဳ႔ေလးနားေရာက္ခါနီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားခ်က္ေတြမထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူ႕ကုိအရမ္းခ်စ္ေနမိျပီဆုိတဲ့အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္။ မၾကာခင္မွာဘဲ ေပါင္းတည္ေရာက္လုိ႔သူေလးဆင္းသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ေယာက္ထဲေဆြးေျမ႕၀မ္းနည္းၾကီးျဖစ္ျပီး ေယာက်ၤားတန္မယ့္ မ်က္ရည္ေတြေတာင္၀ုိင္းေနခဲ့မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရမ္းကုိ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္မွန္း အဲဒီခ်ိန္မွ ကုိယ့္ဘာသာသိလာခဲ့ရပါတယ္။ ကားကျပည္မွာဂိတ္ဆုံးတာမုိ႔ ျပည္အထိ အလြမ္းေ၀ဒနာသည္ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္သြားျပီး၊ အဲဒီညခ်က္ခ်င္း ျပည္-ရန္ကုန္ရတားနဲ႔ ျပန္ဖုိ႔လက္မွတ္၀ယ္၊ အခ်ိန္ကပုိေနတာနဲ႔ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားေပၚတက္ျပီး ခ်စ္သူေလးနဲ႔အတူ ဘုရားလာဖူးရပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ (၁၉၉၆မွာေစ့စပ္ေတာ့မိသားစုေတြနဲ႕အတူ ျပည္အထိသြားျပီးဘုရားဖူးခဲ့ရလုိ႔ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့ပါတယ္) ရထားေစာင့္ရင္းလဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေတာ့လည္း၊ ေက်ာင္းေရွ႕ကဆုိင္မွာ အတူထုိင္ခဲ့စဥ္က နားေထာင္ေနက်၊အဲဒီအခ်ိန္ကေခတ္စားတဲ့ ေဇာ္၀င္းထြဍ္ရဲ႕ မယ္သီတာခုိးတာဘယ္သူလဲသီခ်င္းတုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဖြင့္ထားခဲ့လုိ႔ပုိလြမ္းရပါေသးတယ္။ ည ၁၂နာရီေလာက္မွ ျပည္ကေနရထားစထြက္ျပီး ေပါင္းတည္ကုိ ၂နာရီေလာက္မွာ ျဖတ္ပါတယ္။ သူေလးအိပ္ေနျပီလားလုိ႔ေတြးရင္း လြမ္းရျပန္ေရာ။ (ေနာက္မွသိရတာ ရထားက သူတုိ႕အိမ္အေနာက္မေ၀းလွတဲ့ေနရာကျဖတ္သြားတာပါ။ သူေလးလည္းစိတ္ပူျပီးအိပ္မေပ်ာ္ေၾကာင္းျပန္ေတြ႕ေတာ့ေျပာျပပါတယ္) လြမ္းစရာၾကီးေနာ္....ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိတလမ္းလုံးမတ္တပ္ပါဘဲ။ ၾကိဳမ၀ယ္ရေတာ့ ထုိင္ခုံမွမရတာ။
ဒီဇင္ဘာ ၄ ရက္
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ျပီး သူေလးျပန္ေရာက္လာမွ ကၽြန္ေတာ္အလြမ္းေတြေျပရပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကအဓိပတိလမ္းကခုံတန္းေလးတစ္ခုမွာသူကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေျဖေပးပါတယ္...ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တရား၀င္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကျပီ...အရူးအမူးခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ေ၀ါဟာရဟာ၊ ရုပ္ရွင္ ၀တၳဳေတြမွာသာ သုံးတဲ့စကားလုိ႔ထင္ခဲ့မိတဲ့ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ လက္ေတြ႕ၾကဳံခဲ့ရပါျပီ။ အင္းယားကန္က ရခုိင္မုန္႔တီဆုိင္၊ လွည္းတန္းေစ်းနားက မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ၾကက္သားကင္ဆုိင္၊ ေက်ာင္းေရွ႕ကလဘက္ရည္ဆုိင္၊ ဦးခ်စ္လဘက္ရည္ဆုိင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေျခရာခ်င္းထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြပါဘဲ။ တေန႔မျမင္ရမေနႏုိင္၊ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ျမဲျမဲတြဲျပီး အျမဲေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ဂ်ပ္ဆင္ၾကီးတုိ႔၊ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္တုိ႔၊ အဓိပတိလမ္းတုိ႔က မွတ္မွတ္ထင္ထင္ရွိေနၾကဦးမွာပါ။ အမွတ္တရေတြကုိ အေလးထားတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ၊ စေတြ႕တဲ့ ေအာက္တုိဘာ ၁၃ ရက္၊ သူေလးရဲ႕ေမြးေန႔၊ အေျဖေပးတဲ့ ဒီဇင္ဘာ ၄ ရက္ေတြေရာက္တုိင္း ကေလးစုံတဲြပုံေလးေတြနဲ႔ Fancy ကဒ္ကေလးေတြအမွတ္တရခ်စ္သက္လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပုိက္ဆံအိတ္ဆင္တူ၀ယ္ျပီး ေငြေတြကုိမွ်သုံးၾကပါတယ္။ ၁၉၉၅ တႏွစ္လုံးဟာအမွတ္တရေတြ ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ျပည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အေရးအၾကီးဆုံးေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုိေရာက္ေနျပီေလ။ ခ်စ္သူရသြားတဲ့အတြက္စာဖက္မွာလစ္ဟင္းခဲ့ရတာေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူး ၄ ခုမွန္းခဲ့ေပမယ့္ ၂ ခုနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေအာင္စာရင္းထြက္လုိ႔အိမ္ကုိ သတင္းပုိ႕တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဂုဏ္ထူးႏွစ္လုံးနဲ႔ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရခဲ့ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း ထူးထူးျခားျခားအစီရင္ခံႏုိင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၉၆မွာ သူေလးလည္းမာစတာတန္းစာေမးပြဲျပီးလုိ႔အိမ္ျပန္ရေတာ့ လြမ္းရလြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တပတ္ကုိစာ ၃ ေစာင္ အပတ္စဥ္ထည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ေတြမွာစာဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တြက္ျပီးစာထည့္ပါတယ္။ ၾကာေတာ့ေယာကၡမေလာင္းၾကီးက စာပုိ႔သမားနဲ႔ညားအုံးမယ္ေဟ့လုိ႔ေတာင္ၾသခ်ရတဲ့အထိပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက စာေတြ ကဒ္ကေလးေတြ ကဒ္ပုံးၾကီးတစ္ပုံးေလာက္စုသိမ္းထားတာ ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္သူေလးကျပန္ျပပါတယ္။ သူေလးဆီက စာေရာက္တဲ့ေန႔ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့မွာသိန္းဆုလက္မွတ္ၾကီးေကာက္ရသလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္ေရး၀ုိင္း
၀ုုိင္းၾကီးၾကီးညီညီညာညာေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်စ္သူကုိယ့္ေဘးနားေရာက္လာသလုိ အလြမ္းေျပေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ အခ်စ္ရူးမွန္းသိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက တခါတေလ စာကုိမေပးဘဲ လဘက္ရည္တစ္၀ုိင္းစာ ၾကည္စယ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖူးစာရွင္နဲ႔ေတြ႕ေအာင္ဘုရားဖူးအတင္းေခၚခဲ့ၾကတဲ့၊ ခဏခဏစိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ခ်စ္သူေလးကုိ စိတ္ေျပေအာင္ညီမေလးတစ္ေယာက္လုိ နားခ်ေပးေလ့ရွိတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေက်းဇူးကုိလည္း မေမ့ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည္ႏူးစရာလြမ္းဆြတ္စရာ အမွတ္တရေလးေတြပါ။
၁၉၉၆မွာကၽြန္ေတာ္အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဆင္းျပီး ဘဲြ႕ယူျပီးေနာက္တေန႔မွာ အေမ့ကုိ ေက်ာင္းသားသက္တမ္းတေလွ်ာက္ မိဘရဲ႕ပုိက္ဆံမျဖဳန္းဘဲ ႏွစ္တုိင္းဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ေအာင္ျမင္ေအာင္လိမ္လိမ္မာမာၾကိဳးစားခဲ့တဲ့အတြက္ဆုအျဖစ္ပူဆာခဲ့တာကေတာ့ သူေလးနဲ႔ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းေပးဖုိ႔ပါဘဲ။ သားကုိသိပ္ခ်စ္တဲ့အေဖနဲ႔အေမကသေဘာတူလုိ႔ ေနာက္ရက္မွာ မိသားစုလုိက္ သူေလးရဲ႕ျမိဳ႕ကုိသြားျပီး ေၾကာင္းလမ္းခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အျမန္စီစဥ္ၾကရတာပါ။ ေနာက္တႏွစ္ ၁၉၉၇ ဧျပီ ၉ ရက္မွာေတာ့ ထိမ္းျမားရစ္ပတ္လက္ထပ္ၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။ သူေလးနဲ႔ရလုိ႔သာေတာ္ေသးတယ္။ မရမ်ားမရခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္မ်ားခံစားရမလဲဆုိတာမေတြးရဲေအာင္ကုိ အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ခဲ့မိ ခ်စ္ေနဆဲပါလုိ႔...
ေက်ာင္းသားဘ၀ကအမွတ္တရေတြရွိခဲ့သူေတြတုိက္ဆုိင္မွဳရွိရင္လြမ္းႏုိင္ၾကပါေစ.....